Weg met de bomen!

Als de vereniging Vijf Dorpen in het Groen (het zijn er trouwens zes, jongens) een brief schrijft, gaat het meestal over het verdwijnen van bomen en struiken in de gemeente Renkum. En dat gebeurt nogal eens. Het Renkumse gemeentebestuur vindt namelijk vaak dat er best wat boompjes kunnen worden gekapt, als er elders maar weer een paar tegen de bosrand worden geplakt.

Groot was dan ook de hilariteit bij De Berenkuil toen er enige tijd geleden een brief van Ruim Vijf Dorpen in het Groen binnenkwam met daarin de verrassende stelling dat er geen bomen langs de Telefoonweg geplant moesten worden. Het is ook nooit goed, riepen we in eerste instantie nog, maar al snel kwam het inzicht.

De Telefoonweg is (sorry, was) een tweeënhalf kilometer lange weg tussen de velden rond Renkum met zo hier en daar een boom. Wij reden eens op een mooie heldere novemberavond over de weg. Uit de boxen van de autoradio schalde Lou Rawls met het zeer relaxte At last, de verlaten weg lag open en de sterren flonkerden boven het landschap. Geen leven te zien. Alles leek klaar voor een UFO-landing. Het onwerkelijke, maar mooie gevoel duurde tweeënhalve minuut - huiskamervraag: hoe hard reden wij? - en toen was het voorbij: daar was de afslag naar Wolfheze.

Wij koesteren het moment. Van de weidse openheid is weinig meer over. De gemeente heeft niet geluisterd naar Vijf à Zes Dorpen in het Groen en twee rijen bomen langs de weg geplant. Dag uitzicht, dag openheid. Ik vind het nog steeds jammer. Voor mij geen Lou Rawls meer als ik over de Telefoonweg rij. Ik hoor nu liever Jackyl met Lumberjack. Een plaat met het snerpende geluid van een kettingzaag...