Een plaatje van een kind

Voetbalplaatjes. Jong mannelijk Nederland (en trouwens ook niet meer zo jong mannelijk Nederland) is er in anderhalve week compleet aan verslingerd geraakt. In minder beschaafde delen van het land (lees: Nijmegen, zie ook hieronder: 'Recept voor Nicky') moeten al dranghekken bij supermarkten worden geplaatst. Het wachten is op de eerste voetbalplaatjesoverval.
Ook in Arnhem wordt gebedeld. Woensdagmiddag bij de Albert Heijn aan de Groningensingel in Arnhem-Zuid bijvoorbeeld, waar een jongetje nog net niet bij de caissière op schoot zit om plaatjes af te troggelen. Een ouder heerschap staat hem keurig een pakje af. "Mijn 27ste al", klinkt het trots.
Bij de ingang van de AH aan de Van Lawick van Pabststraat in de Burgemeesterswijk gaat het beschaafder:
Jongetje: "Meneer, mag ik u wat vragen?"
Klant: "Natuurlijk."
Jongetje: "Als u klaar bent met boodschappen doen en u heeft voetbalplaatjes, zou ik die alstublieft van u mogen hebben. Ik spaar ze."
Klant: "Helaas. Ik spaar ze voor mijn neefje."
Jongetje: "Oké. Jammer. Maar dat begrijp ik."

Tien minuten later bij de uitgang:
Jongetje, tegen zijn vriendjes: "Jongens. Deze meneer niet meer vragen. Die heb ik straks al gesproken. Hij geeft ze aan zijn neefje."
Klant: "Hallo."
Jongetje: "Dag meneer, een prettige dag."